Dwóch Norwegów i Polka - przygód cz.II

Po kąpieli i plażowaniu przyszedł czas na trochę sportu - zwiedzanie kościoła, który usytuowany był na jednym z wielu tam pagórków.

Tak naprawdę, to była to ogromna góra, która tylko udawała pagórek - wejście na nią zajęło nam prawie godzinę. ^^ Nie żebyśmy byli tak leniwi, skąd! Chodzi o to, że po drodzę było sporo ciekawych kramików- zobaczcie sami. :)

Ten Pan zapytany po rosyjsku, czy mogę mu zrobić zdjęcie odpowiedział:  "Oczywiście! Ludziom z Czech to ja zawsze pozwalam"... Moja myśl? - O panie... jeśli mój rosyjski brzmi dla Pana, jak rosyjski z czeskimi naleciałościami , to ja już wolę na migi rozmawiać. ^^

 No ale jego figurki z kamienia były naprawdę ładne. :)

No a tego pana w kapeluszu to o zgodę na zdjęcie nawet nie pytałam, bo spał i pochrapywał sobie. ;D

Ten pan za to, oprócz sprzedawania obrazów dorabiał sobie robiąc zdjęcia - za 2 zł twoim aparatem. ;D

Sami widzicie, że było czemu się przyglądać, a jak wiadomo oglądanie jest bardzo męczące, potrzebowaliśmy więc kolejnego odpoczynku. W tym celu rozłożyliśmy się na zboczu i podziwialiśmy piękne widoki. ;))

Tak zmęczony, że aż ledwo żywy Kristen :)

Wiecznie pełen energii Martin robiący...

... nam poniższe zdjęcie ;)

A tu mamy moje leniwe leżące nogi...

I stojące nogi też! :)

A tu już wnętrze kościoła

I jego wygląd z zewnątrz.

Dookoła murów plątało się sporo turystów z Niemiec. Jedna kobieta, gdy usłyszała jak chłopacy rozmawiają po norwesku, podeszła do nich nienaturalnie blisko i uśmiechnęła się od ucha do ucha, jakby na znak, że się cieszy, że są tu też inni obcokrajowcy. :))

Temu domowi wiszącemu nad drogą, przyglądaliśmy się z dobre 15 min. Na szczęście nie tylko nas on dziwił - w pewnym momencie gapiła się na niego z nami prawie całą grupa niemieckich turystów. ;)

Po zwiedzaniu kościoła przyszedł czas na powrót do domu. Niestety przez nasze lenistwo ostatnie marshrutki do Yerevanu nam uciekły i trzeba było nam łapać stopa... Początek był tragiczny, bo minęło nas chyba ze 20 samochodów, ale gdy już w końcu jeden się zatrzymał, to był nie byle jaki - z ładną tapicerką i KLIMĄ. No, tak to ja mogę podróżować. :D Chociaż nie powiem, jazda starą ladą też ma swój urok. :)) Co do kierowcy, to też szczęście się do nas ( no głównie do mnie) uśmiechnęło - Armen mieszkał kilka lat w Moskwie i świetnie znał rosyjski, całą drogę przegadaliśmy i naśmialiśmy się z moich błędów. :D Tak bardzo nas polubił, że mimo, iż początkowo miał nas dowieść tylko do Abovyan, to stwierdził, że zawiezie nas do Yerevanu i tak też zrobił. :) Dzięki niemu zaoszczędziłam pieniądze na czekoladę. :D