Głupi ma zawsze szczęście.

Mid-term training jest obowiązkowy dla każdego wolontariusza, którego projekt trwa dłużej niż 6 miesięcy – mój trwa 7, szczęśliwie się więc załapałam. Tak jak pierwszy trening ten też odbywał się w Tbilisi, mieliśmy więc kolejną okazję, by udać się do Gruzji. Trening zaczynał się 9 grudnia, my z Martinem od dawna już jednak planowaliśmy, że wybierzemy się tam kilka dni wcześniej, aby coś zwiedzić. Na nieszczęście tak się złożyło, że akurat ten okres, był okresem zdecydowanie „burzowym” w naszej organizacji. Dużo nieprzyjemnych konwersacji z szefostwem i także pomiędzy nami samymi. Kilka dni chodziliśmy na siebie naburmuszeni i zupełnie zapomnieliśmy, o wcześniejszym wyjeździe do Gruzji.  O całej sprawie przypomnieliśmy sobie 5 grudnia o godz. 12 i wciąż rozmawiając przez zęby zdecydowaliśmy się wyruszyć jeszcze tego samego dnia marszrutką o godz.17 . Jakimś cudem zdążyliśmy na nasz cudowny transport. Towarzysze podróży okazali się w większości Gruzinami. Jedna kobieta siedząca obok mnie, była Gruzinką, która poślubiła Ormianina i zamieszkała w Armenii, ale w Gruzji wydała za mąż swoją córkę, do której właśnie jechała. Druga kobieta – Inga, była Rosjanką. Jej rodzina wylądowała w Gruzji w czasach ZSRR i była wówczas bardzo zamożna… Wszystko jednak stracili i Inga, zaraz po osiągnięciu przez jej córkę pełnoletniości postanowiła wrócić do Rosji. Jej rodzice zdecydowali jednak nie wracać do Ojczyzny i od tamtej pory Inga co jakiś czas przylatuje z Moskwy, by ich odwiedzić ( nie muszę chyba wspominać, ze oprócz tego przysyła im co miesiąc „rubelki”), tym razem miała lot do Erywania, z którego musiała dojechać do Tbilisi. Całkiem sympatycznie mi się rozmawiało z tymi kobietami, zwłaszcza z Ingą, której rosyjski był świetny, dopóki nie zorientowałam się, że nasza marszrutka do Tbilisi dotrze o godz.23, a my nie pomyśleliśmy o żadnym miejscu do spania… 

Oczywiście znaliśmy już kilka osób w mieście, ale nie mieliśmy na nich namiarów. Zaczęło się więc rozpaczliwe kontaktowanie się ze znajomymi z Erywania i błaganie o skontaktowanie się z kimś na facebooku, czasu mieliśmy niewiele, bo za kilkadziesiąt minut wraz z przekroczeniem granicy nasze telefony miały przestać działać. Muszę przyznać, że perspektywa włóczenia się grudniową nocą po Tbilisi trochę mnie przeraziła. Tak bardzo się zestresowałam, że w pewnym momencie pomieszały mi się języki i zamiast po angielsku zwróciłam się do Martina po rosyjsku,  żaląc się na to, że nikt nie odpowiada, więc nie mamy gdzie spać. Martin oczywiście nic z tego nie zrozumiał, ale nasi współpasażerowie tak i w ciągu sekundy kobiety zaczęły się sprzeczać, u kogo nam będzie lepiej. Ostatecznie wygrała Inga, która w Tbilisi miała własne nieużywane mieszkanie, a sama miała zamiar pierwszą noc spędzić u rodziców. Dostaliśmy więc kluczę do mieszkania, zostaliśmy podwiezieni pod same drzwi, Inga wraz z mamą pościeliły nam łóżka, a jej szwagier zostawił nam 2 lari na metro, bo nie mieliśmy przy sobie ani 1 tetri ( na granicy tak byliśmy zajęci noclegiem, że wymiana nie przyszła nam do głowy). Wymieniliśmy się numerami i obiecaliśmy zwrócić kluczę po powrocie z Kutaisi, do którego mieliśmy zamiar pojechać dnia następnego. Nieprawdopodobne, prawda? Okazać taką życzliwość dla obcych, ja wciąż ledwie w to wierzę. ;)

Mieszkanie Ingi, było małe i niezwykle magiczne, dzięki starym sprzętom jakie się w nim znajdowały. Mnie osobiście urzekła też masa rosyjskich książek, w tym książki Aghaty Christie!

Nasz wyjazd był tak spontaniczny, że Martin większość ciuchów wziął prosto z pralki. Tu grzeje się i suszy bluzę przy ledwie zipiącym grzejniku, starszym pewnie od niego samego, że o mnie nie wspomnę. ;)

 Cudowny żółcioszek, który rano nas obudził głośnym tarabanieniem - mama Ingi chciała wiedzieć jak się miewamy. Obok podarowane nam 2 lari .;)

Fotografia zdobiąca kuchenną szafkę. Bardzo mi się spodobała, nie tylko ze względu na urodziwego młodzieńca (:D), ale również ze względu ma Dogi Niemieckie - psy, które należą do moich ulubionych! :)

Następnego dnia udaliśmy się do Kutaisi, o czym będzie w następnym poście. ;)